شعر درباره ی امام حسین (ع)

شرمنده توست

ای تشنه لبی، که آب شرمنده توست	تا صبح جزا سحاب شرمنده توست
در اوج عطش گذشتی از آب فرات	و اللّه که انتخاب شرمنده توست

حسن احمدزاده

اللّه اللّه

آب و عطش آن اراده را نرم نکرد	جز یاد خدا دل تو را گرم نکرد
دستی که نشست در کمین دستت	اللّه اللّه از خدا شرم نکرد

محمدجواد محبّت

داغ هفتاد و دو گل تشنگی...

آخر ای مردم! ما هم عتباتی داریم	کربلایی داریم، آب فراتی داریم
ما پر از بوی خوش سیب، پر از چاووشیم	وز چمن های مجاور، نفحاتی داریم
داغ هفتادودو گُل تشنگی از ماست اگر	دست و رو در تپش رشته قناتی داریم
آن سبک بال ترانیم که بر محمل موج	ساحل امنی و کشتیّ نجاتی داریم
در تماشای جمال از جبروتی سُرخیم	که شگفت آینه جلوه ذاتی داریم
در همین روضه سربسته، خدا می داند	دست در شرح چه اسماء و صفاتی داریم
زیر این خیمه که از ذکر شهیدان سبز است	کس نداند که چه احساس حیاتی داریم
همه هستی ما عینِ زیارت نامه است	گو از این گونه سلام و صلواتی داریم

زکریااخلاق

یا حسین علیه السلام

ای حضور آسمان در جان خاک	یا حسین بن علی روحی فداک
موج ها هرچه تلاطم می کنند	پیش پایت خویش را گم می کنند
ای نماز عشق را تکبیر سرخ	آیت تطهیر را تفسیر سرخ
ای شکوه آفرینش، ای یقین	آبروی مکتب، ای سالار دین
ای امام لاله های نینوا	آفتابِ غرقِ خون در کربلا
ای جلال هر چه غیرت، هرچه مرد	قوّت بازوی قرآن در نبرد
قوس محرابم، خم ابروی توست	خط «انعمت علیهم» کوی توست
آب ها وقتی که توفان می کنند	یاد آن لب های عطشان می کنند